عقوبت کوچک شمردن گناهان

عقیق: استاد حسین انصاریان در کتاب "حسنات و سیئات" خود در خصوص عواقب و عقوبت کوچک شمردن گناهان بیان داشت: <<لَا تُصَغِّرْ شَيْئاً مِنَ الشَّرِّ فَإِنَّكَ تَرَاهُ غَداً حَيْثُ يَسُوؤُك>>[1] کوچک شمردن گناه، خود گناهی بزرگ تر است.

عقیق: استاد حسین انصاریان در کتاب "حسنات و سیئات" خود در خصوص عواقب و عقوبت کوچک شمردن گناهان بیان داشت: <<لَا تُصَغِّرْ شَيْئاً مِنَ الشَّرِّ فَإِنَّكَ تَرَاهُ غَداً حَيْثُ يَسُوؤُك>>[1] کوچک شمردن گناه، خود گناهی بزرگ تر است.

وی ادامه داد: گناه؛ یعنی مخالفت با خالق تمام هستی و خدای قادرِ حکیمی که <<لَيْسَ کَمِثْلِهِ شَيْ ءٌ وَ هُوَ السَّمِيعُ الْبَصِيرُ>>[2] مخالفت با امر مولا، چنان سنگین است که از شدت سنگینی آن شایسته است زمین شکافته شود و کوه ها متلاشی شوند.

خطیب توانای حوزه علمیه افزود: عظمت و بزرگی خداوند، مستلزم بزرگی نافرمانی در برابر اوست. گناه را بزرگ دیدن، انسان را هوشیار و از خواب غفلت بیدار می کند. درک حقیقت گناه، ترک آن را آسان می کند؛ مگر حقیقت گناه جز تعفّن چیز دیگری است.

استاد انصاریان گفت: اگر انسان گناه را این گونه ببیند، لذتی از آن نمی برد. طغیان و عصیان در برابر پروردگار نه تنها لذتی ندارد؛ بلکه سختی، رنج و آسیب را به دنبال دارد. وقتی آب رودخانه ها طغیان می کند و یا طوفانی سهمگین شهری را در می نوردد، جز خسارت و ویرانی، نتیجه دیگری حاصل نمی شود، طغیان و عصیان در عمل هم این گونه است.

وی بیان داشت: فهم حقیقت سیئه و اثر آن بر روح آدمی و پی بردن به عقوبت گناه، انگیزه ترک آن را در انسان تقویت می کند. روایتی از امام باقر(ع) درباره عقوبت گناه نقل شده است که بسیار تأمل برانگیز است: <<إِنَّ للهِ عُقُوباتٍ فى القُلُوبِ وَ الأَبْدانِ: ضَنْكٌ في المَعيشَةِ وَ وَهْنٌ فى العِبادَةِ وَ ما ضُـرِبَ عَبْدٌ بِعُقُوبَةٍ أَعْظَمَ مِنْ قَسْوَةِ الْقَلْبِ>>[3]؛ خداوند [در برابر گناهان آدمیان] عقوبت هایی در قلب ها و بدن های آنان قرار می دهد؛ تنگی در معیشت و سستی در عبادت. و هیچ بنده ای به عقوبتی بزرگ تر از قساوت قلب دچار نشده است.

این مبلغ عرصه بین الملل تصرح کرد: جریمه باید متناسب با جرم باشد، خداوند بی دلیل و بی حساب، بدن و قلب کسی را جریمه نمی کند. پروردگار عالم برای بدن ها و قلب ها به تناسب جرم آن ها جریمه هایی قرار داده است. اما جریمه ابدان عبارت است از این که زندگی بر آن ها تنگ و سخت خواهد شد. <<ضَنْكٌ في المَعيشَةِ>> مجرمی که جرمش را سالیان دراز ادامه دهد، آن چنان گرفتار مرض یا فقر می شود که وقتی پای درد دلش می نشینی، می گوید: شصت سال خوش گذرانی کردم و الآن تمام آن شصت سال خوشی را بالا آوردم. هر چه آرزوی مرگ می کند، مرگ او فرا نمی رسد.

پی نوشت؛

[1] . ثواب الأعمال و عقاب الأعمال: 134.

[2]. شوری(42): 11.

[3] . بحارالأنوار: 75/176، باب22، ذیل حدیث5؛ تحف العقول: 296.